ร.ร.สิ่งแวดล้อม ECO School [New Update Chapter 1-13]

ร.ร.สิ่งแวดล้อม ECO School

ภาค การประกวดจัดสวนสไตล์ต่างๆ

ตอนที่ 1 : ECO School
สิ้นสุดปีหนึ่งไปก็ย่างเข้าสู่อีกปีหนึ่งเสมอ มีคนกล่าวไว้ว่าให้ลืมความทุกข์ในปีเก่าและทิ้งมันไปในปีเก่า และยิ้มต้อนรับความสุขในปีใหม่ ปีใหม่นี้ก็เช่นกันได้มีร.ร.หนึ่งเปิดขึ้นมาใหม่
ชื่อ ร.ร.สิ่งแวดล้อม ECO School เป็นร.ร.ในเครื่อข่ายเดียวกับร.ร.พิเศษอีคิวพลัส จึงทำให้มีนักเรียนกลุ่มพิเศษจากร.ร.พิเศษอีคิวพลัส มาสมัคร ( โดยปลูกต้นไม้ขายเป็นการจ่ายค่าเทอม)
“ ว้าว ! ดีจัง อยากให้มีโรงเรียนที่อนุรักษ์สิ่งแวดล้อมแบบนี้มานานแล้ว ” พี่บิ๊งพูดขึ้น
“ ร่มรื่น และกว้างแบบนี้ครีมช๊อบชอบ ” ครีมพูดขึ้นอย่าร่าเริง
ทันใดนั้นก็มีเสียงสัญญาณจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ดังขึ้น ( แบบในห้างอะ )
“ ประกาศขอเชิญนักเรียนกลุ่มพิเศษที่มาจาก ร.ร.พันธมิตร ( รร. พิเศษอีคิวพลัส) ที่มาสมัครพบผู้อำนวยการที่ห้องผู้อำนวยการด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
นักเรียนกลุ่มพิเศษทุกคนจึงไปพบผู้อำนวยการ ECO School


ตอนที่ 2 : เทศกาลต้นไม้
เมื่อนักเรียนกลุ่มพิเศษไปพบผู้อำนวยการ ECO School ผู้อำนวยการก็แนะนำให้ทุกคนรู้จักการภูติจิลซึ่งเป็นภูติแฟรี่ประจำ ร.ร.สิ่งแวดล้อม ECO School ภูติจิลได้พานักเรียนกลุ่มพิเศษเดินเที่ยวและชมรอบๆโรงเรียนจนเดินไปถึงที่ที่มีการจัด เทศกาลต้นไม้
“ คุณจิลครับ ตรงนั้นเค้าทำอะไรกันเหรอครับ ” ขนนกเอ่ยถาม
“ อ้อ ! เค้ามีประกวดจัดสวนสไตล์ต่างๆน่ะ ” ภูติจิลบอก วอจึงพูดขึ้นมาว่า “ งั้นพวกเราก็ลงประกวดได้ด้วยนะสิครับ ” “ อ่ะอยากลงมากๆเลย ” มอมพูดแทรกขึ้นมาทันทีพ้อมทำหน้าออกหื่นๆ “ นี่แหนะ ! รู้นะคิดอะไรอยู่น่ะคุณพี่ชาย ” ครีมพูดพร้อมแตะผ่าหมากมอมไปหนึ่งที
“ สมเห็นผู้หญิงนุ่งขาสั้นเป็นไม่ได้เลยนะ” พี่บิ๊งกล่าวเสริมขึ้นมา “ พอๆอย่าทะเลาะกันเลย ถ้าพวกเธออยากลงประกวดตามฉันมา ” ภูติจิลพูดห้ามปรามขึ้นแล้วพาพวกเด็กๆไปกรอกใบสมัครลงประกวดการจัดสวนสไตล์ต่างๆ



ตอนที่ 3 : สวนสไตล์กลุ่มพิเศษ
เมื่อทุกคนกรอกใบสมัครเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาประกวด และกรรมการในการตัดสินการประกวดครั้งนี้ก็คือภูติจิลนั่นเอง กติกามีอยู่ว่าให้แต่ละกลุ่มจัดสวนสไตล์ต่างๆสไตล์ไดก็ได้โดยเน้นความคิดสร้างสรรค์เป็นหลัก ซึ่งการประกวดนี้กลุ่มนักเรียนพิเศษที่ลงประกวดก็ได้แก่ ขนนก พี่บิ๊ง วอ ครีม คอป แคร์ ผักกาด มอม ยีน ซึ่งกลุ่มนักเรียนพิเศษจะแต่งเป็นเป็นสไตล์เกาหลีผสมผสานกับสไตล์ยุโรป หลังจากผ่านไปได้ 2 ชม. กลุ่มนักเรียนพิเศษก็จัดส่วนเสร็จ และเดินดูของกลุ่มอื่นๆที่จัดเสร็จแล้ว
“ ว้าว ! สวยทุกกลุ่มเลยล่ะ แบบนี้คงลุ้นน่าดู ” คอปพูดขึ้น “ ดูซิกลุ่มนี้เค้าแต่งสไตล์บาหลีล่ะน่ารักจังเลย ” วอพูดพร้อมทำท่าจะอธิบาย “ พอก่อนครับพี่วอนี่ไม่ใช่เวลามาอธิบายนะครับ ไม่รู้ว่าเราจะประกวดชนะหรือเปล่า ” ขนนกพูดพร้อมทำท่าลุ้น
“ กลุ่มเราต้องชนะซี่เราต้องเชื่อมั่นในงานที่เราทำขึ้นมาสิ ” แคร์พูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ ผักกาดได้ยินจึงพูดขึ้นว่า “ ไม่ชนะก็ไม่เป็นไรนี่ อย่างน้อยเราก็ได้พยายามและร่วมมือกันทำงานให้ถึงที่สุด” “ เอ๊า ! จะได้เวลาประกาศผลแล้วไปที่ลานหน้าเวทีกันเถอะ ” ยีนพูด เพื่อเตือนทุกคนอย่าให้เพลินจนลืมไปฟังผล ติ๊งต๋อง เสียงสัญญาณหมดเวลาดังขึ้น แล้วก็มีเสียงประกาศให้ผู้แข่งขันทุกคนมารวมตัวกันหน้าเวทีเพื่อฟังผลการประกวดการจัดสวน



ตอนที่ 4 : แพ้ชนะไม่สำคัญ…สำคัญที่เราช่วยกัน
บริเวณหน้าเวทีเต็มไปด้วยผู้เข้าแข่งขันที่มารอฟังผลการประกวดอย่างคับคั่งจนแทบจหาที่ยืนกันไม่ได้ “ คนเยอะจังเลยอ่ะ แบบนี้พวกเราจะเข้าไปยังไงล่ะ ” วอเอ่ยถามขึ้นมา
“ นั่นนะสิ งานนี้ไม่น่าเชื่อจะมีคนสนใจเยอะซะอีก ” แคร์พูด “ เอาเหอะเรามาหาที่รอฟังผลกันก่อนดีกว่านะว่าจะยืนตรงไหนดีตรงนี้มันอึดอันน่ะ ” ยีนพูดพร้อมสดส่องหาที่ยืน
ครีมก็พูดขึ้นมาว่า “ ไม่ต้องห่วงพี่บิ๊งน่ะกะไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้เลยให้เราหาที่ฟังผลเตรียมไว้ก่อนแล้ว” “ มันอยู่ตรงไหนอะครีม ไมไม่บอกตั้งแต่แรกไอเราก็หาอยู่ตั้งนาน ” คอปถามพร้อมบ่นไปด้วยเพราะอึดอัดจากการที่ถูกเบียดเสียด พี่บิ๊งชักเริ่มอึดอัดอีกคนจึงบอกให้ทุกคนตามมา
เมื่อทุกคนเดินมาถึงก็พบแต่ต้นไม้ใหญ่ๆต้นหนึ่ง “ จะให้เรายืนตรงไหนล่ะครีบเนี่ย ตรงนี้มันมองไม่ให้เวทีนะครับ ” ขนนกถามขึ้น “ นั่นนะสิ ตรงนี้มองไม่เห็นจริงๆนอกจากว่า…. ” ผักกาดพูดพร้อมมองไปบนต้นไม้ น้ำฝนรู้ทันความคิดของผักกาดจึงพูดขึ้นว่า “ อย่าบอกนะว่าพวกเราต้องไปอยู่บนต้นไม้น่ะ ” ครีมกับพี่บิ๊งยิ้มแล้วตอบพร้อมกันทันทีว่า “ แม้นแล้วขอรับ ! ” แล้วทั้งหมดจึงทำตัวเยี่ยงนินจาไปนั่งรอฟังผลอยู่บนต้นไม้ สักครู่ต่อมาภูติจิลก็ออกมาประกาศผล เนื่องจากภูติจิลมีขนาดตัวที่เล็กมาก จึงต้องเปิดลำโพงให้ดังมหาดังสุดๆ
“ เอาล่ะ เด็กๆที่น่ารักทุกคนตอนนี้ก็ถึงเวลาประกาศผลการประกวดแล้วนะ ” ภูติจิลเริ่มพูดเพื่อให้ทุกๆคนเงียบฟังผล เมื่อพูดจิลเริ่มพูดบริเวณลานหน้าเวทีก็เงียบกริบทันที “ เอาล่ะเพื่อเป็นการไม่ให้เปลืองเวลาและเสียเวลาเรามาประกาศผลกันลยดีกว่านะ พร้อมรึยังทุกนนนนน” ภูติจิลตะโกนถามใส่ไมค์จนดังสนั่นทั่วบริเวณโรงเรียน
“ กลุ่มที่ได้ที่ 3 ได้แก่ แท่มแทมแท้มมมม กลุ่ม ธารใส่ กลุ่มที่ได้ที่ 2 ได้แก่ ตึงตึงตึงป๋องฉึง กลุ่ม นักเรียนพิเศษ(โรงเรียนพิเศษอีคิวพลัสซึ่งยังได้ควบกลุ่มนักเรียนพิเศษที่อีโคสกูลอีกที่ด้วย) และกลุ่มที่ได้ที่หนึ่งได้แก่ ตือดื๋อดืออออ กลุ่ม ….. ” ภูติจิลประกาศพร้อมทำเสียงดนตรีเองอีกต่างหาก
เมือกลุ่มพิเศษที่ตอนี้เป็นนินจากันอยู่บนต้นไม้ได้ยินว่าได้ที่สองจึงออกอาการสลดใจเล็กน้อย
“ ว๊าแย้จังได้ที่2 เค้าอยากได้ที่1ง่ะ ” พี่มอมบ่นออกแนวคล้ายเด็กงอแงอยากกินนม (เกี่ยวมั๊ยเนี่ย)
“ ได้แค่นี้ก็บุญแล้วน่ามอม ที่กลุ่มที่เค้าไม่ได้อะไรเลยเค้ายังไม่งอแงแบบมอมเลย ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ไร้สาระจริงๆ ” พี่บิ๊งพูดปรอบใจพี่มอม แคร์ได้ยินพี่บิ๊งพูดงั้นเลยพูดขึ้นมาว่า “ ตกลงว่าพี่จะปรอบใจพี่มอมรึด่าพี่เค้าอะเนี่ย ” ครีมจึงแทรกขึ้นมาว่า “ แหมๆแคร์นี่แหละปรอบใจแต่ปรอบใจแนวนี้สำหรับพี่มอมคนเดียวนะคนอื่นไม่เกี่ยว ” คำพูดของครีมจึงทำหทุกคนหัวเราะออกมา
“ ก็อย่างที่ผักกาดได้บอกไว้นะแพ้ชนะไม่สำคัญมันสำคัญอยู่ที่เราร่วมมือกันน่ะครับ ” ขนนกเอ่ยออกมา “ เออเราว่าลงจากต้นไม้ก่อนดีกว่าป่าวเดี๋ยวได้ตกลงไปเจ็บซะก่อนหรอก ” ยีนพูดพร้อมปีนลงจากต้นไม้ หลังจากทุกคนลงจากต้นไม้เสร็จก็เดินกลับไปพักผ่อนเอาแรงสำหรับพรุ่งนี้อีก

จบภาคการประกวดจัดสวนสไตล์ต่างๆ

ภาค Valentine's Day ( บุกตำนานความรักของคิวปิด )

ตอนที่ 5 : ประวัติกุหลาบ (เล่าประวัติกุหลาบโดยวอ)
ย่างก้าวสู่เดือนแห่งความรักอีกครั้ง นี่ก็เป็นอีกวันสำคัญหนึ่งที่คู่รักหลายๆอาจรอคอยกันเพื่อจะได้แสดงความรัก(ที่มากกว่าปกติ) วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่กลุ่มนักเรียนพิเศษได้นัดกันมาที่ ECO SCHOOL ลมพัดอ่อนๆไปบริเวณม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่บริเวณศาลาของสนามโรงเรียนมีครีมและพี่บิ๊งนั่งรอคนอื่นๆอยู่ สักครู่ต่อมาพี่บิ๊งเบื่อในการที่จะรอเลยออกไปเดินเล่น พบพี่มอมกำลังให้ดอกกุหลาบสาวอยู่
“ หนอยมอม มาช้าเพราะมัวจีบสาวอยู่นี่เองปล่อยให้คนอื่นเค้ารอ ” พี่บิ๊งพูดเปลยเบาๆ บังเอิ้ญบังเอิญพี่มอมหันมาเห็นพี่บิ๊งพอดีก็ถึงกับสะดุ้ง
“ สวัสดีบิ๊งมาถึงนานแล้วเหรอ นึกว่ายังไม่มาเราเลยเอาดอกกุหลาบมาแจก ” พี่มอมพยายามทำเป็นไม่รู้ไม้ชี้ พอดีกับขนนก ยีน และวอเดินมาพอดี
“ สวัสดีบิ๊ง มอม มีไรกันเหรอ แล้วครีมไปไหนล่ะเนี่ย ” ขนนกเอ่ยทักทายพร้อมถามหาครีม “ สวัสดีขนนก ยีน วอ แล้วคอปล่ะ เอ่อมันไม่มีไรหรอกคดูดิเรากะครีมรออยู่ตั้งนานมอมมาแล้วก็ไม่ยอมเดินไปหามัวแจกดอกกุหลายสาวอยู่ได้ ” พี่บิ๊งพูดให้ขนนกฟัง
“ โห ! พี่มอมนี่ไม่เบาเลยนะ แล้วแจกกุหลาบเนี่ยรู้รึป่าวว่ากุหลาบเป็นดอกไม้ประจำชาติใด ” วอเอ่ยถมขึ้นมา ทุกคนได้แต่ส่ายห้าไม่รู้ พอวอทำท่าจะอธิบายครีมกับคอปก็เดินมาซะก่อน ( วอโดนขัดก่อนได้อธิบายตลอด ) “ อาวครีมไปพบคอปที่ไหนนั่น ” ยีนเอ่ยถามเมื่อครีมกับคอปเดินมาถึง “ พบข้างถังขยะสงสัยคอปคงหิวเลยหาอาหารในถังขยกินน่ะ ” ครีมตอบยีน คอปได้ยินจึงอดโวยไม่ได้ “ ไม่ใช่ซักหน่อยเราแค่แบงค์พันปริวลงถังขยะแค่นั้นเอง ” ทำให้ทุกคนขำ “ แหมคอปครีมเค้าแกล้งเล่นน่า ” แคร์ที่แอบทำยืนเนียนฟังอยู่นานพูดขึ้น ทุกคนถึงกับสะดุงตกใจ “ เฮ้ย ! ตกใจหมดเลยมาตอนไหนเนี่ยแคร์ ” มานานแล้วมาถึงตอนที่ครีมแล้งคอปอะ
“ เราขอเล่าประวัติกุหลาบก่นได้มั๊ยเนี่ย ” วอพูดขึ้น มาถึงคนเลยบอกเชิญเลยๆ (เพิ่งนึกออกกัน)
“ ดอกกุหลาบน่ะเป็นดอกไม้ประจำชาติอิรัก มาฟังกุหลาบในไทยกันนะ กุหลาบมาจากคำว่า "คุล" ในภาษาเปอร์เชีย แปลว่า "สีแดง ดอกไม้ หรือดอกกุหลาบ" และเข้าใจว่าจากเปอร์เซียได้แพร่เข้าไปในอินเดีย เพราะในภาษาฮินดีมีคำว่า "คุล" แปลว่า "ดอกไม้" และคำว่า "คุลาพ" หมายถึงกุหลาบอย่างที่ไทยเราเรียกกัน แต่ออกเสียงเป็น "กุหลาบ" ส่วนคำว่า "Rose" ในภาษาอังกฤษนั้นมาจากคำว่า "Rhodon" ที่แปลว่ากุหลาบในภาษากรีก กุหลาบเข้ามาเมืองไทยสมัยใดไม่ทราบแน่ชัด แต่จากบันทึกของ ลา ลูแบร์ ราชทูตฝรั่งเศสในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช บันทึกไว้ว่าได้เห็นกุหลาบที่กรุงศรีอยุธยา และที่แน่นอนอีกแห่งก็คือ ในกาพย์ห่อโคลงนิราศธารโศกสมัยกรุงศรีอยุธยา ซึ่งเป็นพระนิพนธ์ของเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์ กล่าวถึงกุหลาบไว้ว่า
กุหลาบกลิ่นเฟื่องฟุ้ง เนืองนอง
หอมรื่นชื่นชมสอง สังวาส
นึกกระทงใส่พานทอง ก่ำเก้า
หยิบรอจมูกเจ้า บ่ายหน้าเบื่อนเสีย
สำหรับตำนานดอกกุหลาบของไทยเล่ากันว่า เป็นบทละครพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ 6 เรื่อง มัทนะพาธา ในเรื่องเล่าถึงเทพธิดาองค์หนึ่งชื่อ "มัทนา" ซึ่งนางได้มีเทพบุตรองค์หนึ่งชื่อ "สุเทษณะ" ซึ่งพระองค์ทรงหลงรักเทพธิดา "มัทนา" มากแต่นางไม่มีใจรักตอบ จึงถูกสาบให้ไปเกิดเป็นดอกกุหลาบ จึงกลายเป็นตำนานดอกกุหลาบแต่นั้นมา ” วอเล่าอยู่นานพอเล่าจบก็มองไปรอบๆพบว่าทุกคนยืนหลับเป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว แต่แล้วอยู่ๆทุกคนก็ลืมตาขึ้นแล้วตะโกนพร้อมกันว่า
“ ล้อเล่นน่าพวกเราไม่ได้หลับ ” ขนนกก็พูดขึ้นว่า “ เรื่องดอกไม้ประจำชาติกับประวัติดอกไม้เนี่ยต้องยกให้วอนะเนี่ยผู้รอบรู้เรื่องดอกไม้ ” วอได้รับคำชมก็ชักเขินๆ “ แหมไม่ขนาดนั้นหรอกเราแค่พอรู้ๆเท่านั้นเอง ” วอตอบด้วยความเขินอาย ทำให้ทุกคนหลุดหัวเราะกันออกมา


ตอนที่ 6 : ประวัติคิวปิด (เล่าโดยครีม)
เมื่อนักเรียนกลุ่มพิเศษได้เข้ามาในห้องสมุดแล้ว น้ำฝนก็เดินไปหยิบหนังสือเรื่องความรักของคิวปิด อยู่หนังสือก็มีแสงเปล่งออกมาพร้อมกับเสียงใครก็ไม่รู้ดังขึ้น
“ สวัสดี ! กับเช้าแห่งความรัก ” “ ใครน่ะ ” พี่มอมตะโกนถาม แล้วสักพักมวนอากาศบริเวณเหนือหนังสือก็เริ่มบิดๆเบี้ยวๆม้วนป็นรูปร่างเทพตัวน้อยมีปีกถือธนู ครีมเห็นรูปร้างคุ้นๆเลยเอ่ยขึ้นมาว่า “ ใช้คิวปิดรึป่าวเนี่ย ” “ คิวปิดที่แปลว่ากามเทพนะเหรอ ” น้ำฝนถามขึ้น ตัวประหลาดยิ้มแล้วพูดขึ้นมา “ ใช่ฉันคือคิวปิดหรือกามเทพอะแหละ ” “ อาวแล้วจะให้เราเรียกคุณว่าอะดีล่ะครับมีตั้งสองชื่อแน่ะ ” ขนนกเอ่ยถามคิวปิด “ เรียกคิวปิดอะดีแล้วมันฟังเท่ห์กว่ากามเทพอีก ” คิวปิดพูดเปรยออกมาเบาๆ “ ว่าแต่ว่าคุณออกมาจากหนังสือนี้นี่ออกมาทำไมกันล่ะครับ ” วอถามขึ้น
“ ใช่ไม่งั้นเราอดครองคู่กับไซคีแน่ๆ ” คิวปิดเริ่มทำหน้าบูด “ ตกลงพวกเราช่วยคุณก็ได้ ” ยีนที่ฟังอยู่นานพูดขึ้น “ งั้นเราขอเล่าประวัติของคิวปิดที่เรารู้มาก่อนนะ(ตามวิกิพีเดีย) ” ครีมพูดขึ้นและเริ่มเล่าประวัติของคิวปิด “ คิว หรือ อีรอส เป็นเทพเจ้าแห่งความรักของโรมัน นิยมเรียกในภาษาไทยว่า "กามเทพ" มักวาดภาพเป็นเด็กชายตัวจ้ำม่ำ เปลือย มีกระบอกศรอยู่ข้างหลัง ในมือถือคันศร หรือกำลังน้าวศร
ตำนานเล่าความเป็นมาของเทพเจ้าองค์นี้ต่างๆ กันไป ซิเซโร (Cicero) ได้เล่าไว้ 3 ทางด้วยกัน ทางหนึ่งว่า เป็นโอรสของเมอร์คิวรี (เฮอร์มีส) และเทพีไดอานา (อาร์ทีมิส) อีกทางหนึ่งว่า โอรสของเมอร์คิวรี และวีนัส (อโฟรไดท์) และอีกทางหนึ่งว่า เป็นโอรสของมาร์ส (เอรีส ตามปกรณัมของกรีก) และวีนัส
สำหรับพลาโตว่าไว้สองทาง ขณะที่ในเธโอโกนีของเฮสิออด ซึ่งเป็น ตำราเทวภูมิศาสตร์(theoography) ที่เก่าแก่ที่สุดของกรีกโบราณ ระบุว่า คิวปิด ถูกสร้างขึ้นมาพร้อมกับเคออส และโลก
ในตำราเกี่ยวกับเทพเจ้าโบราณโดยทั่วไป ระบุว่ามีคิวปิดสององค์ หรือสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งว่าเป็นโอรสของจูปิเตอร์ (เซอุส) และวีนัส อีกฝ่ายหนึ่งว่าเป็นโอรสของนีกซ์ และเอเรบุส ในตำนานการกำเนิดของคิวปิดส่วนใหญ่ที่ปรากฏบอกไว้ว่า เทพีวีนัสหรืออโฟรไดท์ ได้ลักลอบเป็นชู้กับเทพสงครามเอรีส (เนื่องจากฝ่ายหญิงได้สมรสแล้วกับเฮเฟสทัส เทพแห่งการช่าง แต่เทพีวีนัสไม่พอใจ เพราะเทพสวามีเอาแต่ขลุกตัวอยู่กับงานของตน อีกอย่าง พระนางก็พอใจเทพเอรีสมาแต่แรก แต่ที่ได้แต่งงานกับเทพเฮเฟสทัสเพราะเทพซีอุสยกพระนางให้เป็นรางวัลแก่เทพเฮ เฟสทัส) จนกระทั่งมีโอรส ให้นามว่า คิวปิด หรือ อีรอส กล่าวกันว่า คิวปิดติดแม่มาก และเชื่อฟังแม่ทุกอย่าง เห็นเทพีวีนัสที่ใดก็ต้องมีโอรสคู่ใจอยู่ด้วยเสมอ แต่เวลาก็ล่วงเลยมานาน กามเทพที่สมควรจะเติบโตเป็นหนุ่มกลับไม่ยอมเติบโตขึ้นตามกาลเวลา เทพีผู้เป็นมารดาหนักใจมากจึงไปปรึกษาเทวีธีมิสแห่ง ความยุติธรรม พระนางจึงได้คำตอบว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะคิวปิดเหงา ไม่มีเพื่อนเล่น หากคิวปิดมีน้อง กามเทพน้อยก็จะเติบโตเอง ไม่นานจากนั้น เทพีอโฟรไดท์ก็มีโอรสอีกองค์กับเทพเอรีส ให้นามว่า แอนตีรอส (เทพแห่งการรักตอบ) คิวปิดจึงเติบโตขึ้นตามเวลา แต่เหล่าศิลปินยังคงปั้นคิวปิดเป็นเด็กอยู่เช่นนั้นเอง ” “ เรื่องเทพทั้งหลายเนี่ยต้องยกให้ครีมนะเนี่ย ” พี่บิ๊งพูดแซวขึ้น
“ 555 เห็นแล้วว่าครีมเนี่ยชอบจริงๆพวกเทพเนี่ย ” น้ำฝนพูดขึ้นมาอีกคน ครีมได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “ อะแน่นอน โดยเฉพาะเทพอียิปต์อะช๊อบชอบ ” “ ข้าว่าไปแก้คำสาปให้ข้าก่อนดีกว่าไหมเนื้อเรื่องตอนนี้มันผิดจากเดิมอยู่ ” คิวปิดเอ่ยทวงสัญญาที่ว่าพวกเราจะช่วย
“ งั้นไปลุยกันเลยครับ ” ขนนกพูด แคร์พูดขึ้นว่า “ แล้วจะไปไงล่ะ ” คิวปิดยิ้มแล้วพูดว่า “ ไปแบบนี้ไง ” พูดจบคิวปิดก็ยิงศรทำให้เกิดประตูมิติรูปหัวใจขึ้นมา (555+ช่างเป็นรูปดีจริงๆ ) แล้วก็พาทุกคนเดินวาปเข้าประตูมิตินั้นไป



ตอนที่ 7 : บุกตำนานความรักของคิวปิด ( เริ่มเรื่อง )
หลังจากนักเรียนกลุ่มพิเศษเข้าไปในประตูมิติก็มาโผล่เอาในยุคกรีกโบราณ ซึ่งมีพระราชาองค์หนึ่งมีพระธิดา3องค์ ซึ่ง องค์สุดท้องมีนามว่า ไซคี มีพระโฉมที่งดงามเป็นอย่างมากผู้คนต่างพากันชื่นชม เทพีวีนัสเทพีแห่งความงามพระมารดาของคิวปิดเกิดความริษยานางจึงสั่งให้คิวปิดยิงศรใส่อสูรและไซคีเพื่อให้ทั้งคู่ได้เสียกัน คิวปิดขัดแม่ไม่ได้จึงต้องทำตาม นักเรียนกลุ่มพิเศษเห็นว่าเรื่องจะผิดจากเดิมจึงช่วยกันแก้ไขโดยครีมได้เข้าไปจับคันศรของคิวปิด “ เห้ย ! พวกเจ้าเป็นใครน่ะ จะทำอะกัน ปล่อยคันศรข้านะ ” คิวปิดร้องลั่นด้วยความตกใจ เนื่องจากว่าพอเข้ามาในเรื่องจะเป็นสมัยยุคกรีกโบราณซึ่งเป็นยุคก่อนปัจจุบัน ขนนกก็ตอบคิวปิดไปว่า “ คุณนั่นแหละครับควรปล่อย ”
คิวปิดพยายามขัดขืน พี่บิ๊งกับแคร์จึงเข้าไปจับคิวปิดให้อยู่นิ่งๆ ครีมเลยจะยิงศรใส่คิวปิดเลยพูดขึ้นว่า “ ถอยๆเดี๋ยวโดนใครจะซวยเอา ” พอครีมยิงพี่มอมก็ดันสะดุดอากาศมันโดนศรเข้า “ ซวยแล้วไงล่ะ ” พี่วอบ่น ทางมอมโดนศรเข้าเห็นไซคีจึงอาการหื่มกำเริบ ทุกคนก็ปล่อยไปก่อนแล้วรีบยิงศรใส่คิวปิดทันที คิวปิดก็เลยหลงรักไซคีอย่างหัวปักหัวปำ(มากกว่าเดิม) พอหันไปอีกที่เห็นพี่มอมกำลังจะทำมิดีมิร้ายไซคีแล้ว คิวปิดเลยไปเล่นงานพี่มอม โดยมีครีมกับพี่บิ๊งตามไปแตะผ่าหมากเตือนสติอีกที พอพี่มอมสลบไปคิวปิดก็ยิงศรใส่พี่มอมอีกที “ เห้ยทำไมรู้สึกจุกแปลกๆวะ ” พี่มอมที่ฟื้นขึ้นมาบ่น ทุกคนช่วยกันวางแผนช่วยคิวปิดไม่ให้มีใครมาสู่ขอไซคี โดยไปขอความช่วยเหลือเทพต่างๆ นานเข้าบิดาของไซคีจึงไปทำนายว่าคู่ของไซคีคือใคร ผลออกมาว่าคืออสูรที่อยู่บนหุบเขาที่สูงเอามากๆในอาณาจักรนั้น


ตอนที่ 8 : บุกวิหารเทพีวีนัส จบตำนานความรักของคิวปิด
เพราะคำนายพระราชาเลยนำธิดาไซคีไปปล่อยหน้าหุบเขาที่สูงที่สุด เทพลมเซฟิโรสซึ่งเป็นลมตะวันออกได้เตี้ยมกับขนนกไว้แล้วจึงให้ขนนกแปลงเป็นลมด้วยอำนาจเวทมนต์ที่ขนนกมี
ขนนกจึงต้องตอบคำถาม คำถามมีอยู่ว่า “ เทพแห่งการรักตอบคือใคร? ” ขนนกก็ตอบไปว่า “แอนตีรอสน้องชายของคิวปิด ” ขนนกตอบคำถามถูกจึงแปลงเป็นลมไปพัดพาไซคีไปยังยอดหุบเขาเมื่อไปถึงครีมก็ใช้เวทย์มนต์ด้านมืดทำให้จากกลางวันกลายเป็นกลางคืนและต้องตอบคำถามว่า “ เทพแห่งสงครามคือใคร ? ” ครีมยิ้มแล้วรีบตอบไปทันทีว่า “ เทพอาเรสบิดาของคิวปิด ” จึงทำให้กลางวันกลายป็นกลางคืนได้ เพราะคิวปิดไม่อยากให้ความแตกไปถึงเทพีวีนัสจึงต้องไม่ให้ไซคีเห็นหน้าและมาหาเฉพาะกลางคืนทำให้ไซคีสงสัยและอยากเห็นหน้าพระสวามี วอที่อยากเห็นทั้งู่สมหวังจึงอวยพรว่า “ พระเจ้าครับผมขอให้ผมสามารถดลบันดารให้ไซคีเอาเชิงเทียนมาแอบดูหน้าคิวปิดตอนคิวปิดหลับ ” ด้วยคำอธิฐานที่อยากเห็นคนอื่นมีความสุขทำให้คำถามที่วอจะต้องตอบจึงง่าย ( พระเจ้าก็ซึ่งว่างั้นแหละ) “ เทพีวีนัสมีอีกชื่อว่าอะไร ” วอไม่รีรอรีบตอบไปออกไปทันใด
“ อโฟรไดท์ ” วอตอบคำถามถูกจึงสามารถดลใจให้ไซคีเอาเชิงเทียนมาดูหน้าตาคิวปิด คิวปิดจับได้จึงโกรธและหนีหายไป ไซคีเฝ้าตามหาคิวปิดอยู่หลายวันก็ไม่พบ นักเรียนกลุ่มพิเศษจึงยอมปรากฏตัวออกจากการช้เวทมนต์บดบังและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไซคีฟังว่าทำไมคิวปิดถึงต้องโกหก
“ เธอควรไปขออภัยโทษจากเทพีวีนัส ” น้ำฝนเสนอ “ ข้าจะไปอย่างไร ” ไซคีถาม ผักกาดจึงว่า
“ เดี๋ยวพวกเราจะพาเจ้าไปเอง ” แล้วทุกคนก็พาไซคีไปที่วิหารของเทพีวีนัส
เมื่อพบเทพีวีนัสไซคีจึงกล่าวว่า “ เทพี่วีนัสข้ามากล่าวขออภัยโทษ ” ด้วยความที่เทพีวีนัสมีความริษยาแรงมากจึงหาทางแกล้งไซคี เช่น “ เจ้าต้องแยกเมล็ดข้าว ข้าวบาร์เล่ย์ ข้าวโพด ถั่ว และธัญญาหารชนิดต่างๆ ที่ปะปนอยู่ในฉางแยกออกมาให้เสร็จก่อนค่ำเพื่อให้นกพิราบของข้ากิน ”
นักเรียนกลุ่มพิเศษจึงไปบอกคิวปิด คิวปิดที่แอบดูอยู่ตลอดเวลาจึงส่งฝูงมดออกไปช่วย ฝูงมดแยกธัญพืชเรียบร้อยแล้วรีบกลับไปก่อนค่ำ เทพีวีนัสกริ้วมากเพราะรู้ว่าคิวปิดได้ช่วยไซคีนางจึงมีรับสั่งต่อไซคีว่า “ เจ้าจงไปเก็บขนแกะทองคำมาให้ข้า ” ซึ่งแกะขนทองฝูงนั้นโหดร้ายมาก แต่แคร์ไปถามเคล็ดลับจากเทพประจำแม่น้ำมาแล้วก็มาบอกแก่ไซคี จนไซคีปฏิบัติภารกิจสำเร็จ เทพีวีนัสแค้นที่ไซคีสามารถทำได้สำเร็จจึงคิดแผนชั่วร้ายขึ้น “เจ้าจงนำผอบไปขอเครื่องประทินโฉมจากเทพีเพอร์ซิโฟเน มเหสีของเทพเฮดีสแห่งยมโลกมาถวายข้า ” ซึ่งนี่หมายถึงการส่งไซคีไปตาย
ไซคีท้อถอยหมดกำลังใจอย่างมากเมื่อรู้ความหมายของเทพีวีนัส นางจึงคิดว่า ดีเหมือนกัน ในเมื่อสามีไม่เหลียวมองตนอีกต่อไปแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ดังนั้น เจ้าหญิงไซคีจึงขึ้นไปยังยอดผาเตรียมตัวกระโดดฆ่าตัวตายไปสู่ยมโลกในทางลัด
แต่ยังไม่ทันที่ไซคีจะทำตามความตั้งใจ คิวปิดที่เฝ้ามองนางอยู่จึงเอ่ยปลอบประโลมนางอย่างอ่อนโยนด้วยความรักและ สงสาร ทว่าทิฐิก็ยังทำให้กามเทพไม่ยอมปรากฏกายให้ไซคีเห็น ไซคีได้ยินเสียงปลอบใจปริศนานั้นก็ทำให้มีกำลังใจสู้ต่อ คิวปิดบอกวิธีต่างๆ ในการไปนรกอย่างปลอดภัยให้กับไซคี พร้อมกับย้ำเตือนนางไม่ให้นางเปิดผอบเครื่องประทินโฉมนั้นเป็นอันขาด
ไซคีทำตามที่คิวปิดบอกทุกประการยกเว้นประการสุดท้าย ด้วยความสงสัยอันเป็นพื้นฐานจิตใจมนุษย์ทำให้ไซคีเปิดผอบขึ้นดู ทันใดนั้นควันประหลาดก็พวยพุ่งใส่ไซคี ทำให้นางสลบแน่นิ่งลงไปทันที เพราะแท้จริงแล้วสิ่งในผอบคือ มนตร์แห่งการหลับใหล นั่นเอง
คิวปิดที่รอคอยไซคีอยู่ปากถ้ำยมโลกเห็นไซคีตกอยู่ในอันตรายเช่นนั้นก็รีบ เข้ามาหาชายา พร้อมกับรวบรวมมนตร์เก็บในผอบและปลุกไซคีให้ฟื้นขึ้นมา
ไซคีดีใจมากเมื่อได้สวามีอีกครั้งหนึ่ง แต่คิวปิดก็ติเตียนนางเกี่ยวกับความอยากรู้อยากเห็นที่เป็นโทษแก่นางมาหลาย ครั้งแล้ว ไซคีกล่าวขอโทษ คิวปิดจึงบอกว่านางควรไปทำภารกิจที่ได้รับมาให้สำเร็จเสียก่อน
จากนั้นคิวปิดก็ขึ้นไปบนเขาโอลิมปัส ขอร้องแก่ทวยเทพทุกองค์ให้ช่วยเหลือ โดยเทพซีอุสขอให้เทพีวีนัสเลิกจงเกลียดไซคี และได้ประทานน้ำอมฤตแก่ไซคี เพื่อให้นางกลายสภาพเป็นเทพีอีกองค์หนึ่ง
ท้ายสุด ไซคีและคิวปิดก็มีธิดาด้วยกันหนึ่งองค์คือ เดลิซิโอ ทั้งสองได้ครองค่อยู่ด้วยกันตราบนานเท่านานและไม่พลัดพรากจากกันอีกต่อไป
ก่อนนักเรียนพิเศษจะเดินทางกลับผ่านประตูมิติไซคีและคิวปิดจึงนัดพบนักเรียนกลุ่มพิเศษ
“ คุณนัดพบพวกเรามีอะไรเหรอ รึว่าตัดสึนใจจะยกเทพีไซคีให้ผมแล้ว ” พี่มอมพูดพร้อมยิ้มเพราะคิดอย่างที่ตนได้พูดไป คิวปิดเริ่มกริ้วเลยพูดว่า “ เดี๋ยวเถอะ จะไม่ให้มีคู่ตลอดชาติเลย ” พี่มอมตกใจกลัวเลยรองลั่นว่า “ ไม่เอานะผมล้อเล่นเองป๋มขอโทษ ” พี่มอมพูดพร้อมทำหน้าตาแอ๊บแบ๊วเหมือนเด็กกลัวผี เลยทำให้ทุกคนพากันขำ “ ไม่มีอะไรหรอกที่เราเรียกพกวเจ้ามาเพื่อจะมอบของที่ละลึกให้ตอบแทนที่พวกเจ้าช่วยเรามาตลอด ” เทพีไซคีเอ่ย คิวปิดจึงเอ่ยต่อจากชายาของตนทันทีว่า“ ข้าจะมอบเมล็ดต้นไม้แห่งความรักกับเมล็ดกุหลาบที่เมื่อมันโตจะไม่มีวันตายให้พวกเจ้า ”
นักเรียนกลุ่มพิเศษต่างกล่าวขอบคุณและรับของทั้งสองสิ่งมา ก่อนกลับพี่มอมยังโดนคิวปิดถีบเข้าประตูมิติเพราะพี่มอมจะแกล้งไปหอมแก้มเทพีไซคี เมื่อมาถึง ECO SCHOOL ขนนกจึงนำพืชทั้งสองที่พวกนักเรียนกลุ่มพิเศษทำให้โตแล้วไปมอบให้แก่พิพิธภัณย์ของโรงเรียนทันที แล้วแยกย้ายไปพักผ่อนตามเคย โดยทุกคนได้คติที่เหมือนกันกลับไปด้วยว่า หากทกคนรักกันความริษยาหรือแรงพยาบาทก็ย่อมพ้ายแพ้ไป



ภาคปิดเทอม

ตอนที่ 9 : พี่มอมสร้างเรื่องอีกแล้ว
เข้าช่วงปิดเทอมแล้วนักเรียนกลุ่มพิเศษก็ยังไม่ปิดเทอมเหมือนชาวบ้านเขา ชีวิตของนักเรียนกลุ่มพิเศษก็วนเวียนไปด้วยเรื่องที่สนุกสนานน่าตื่นเต้นตามปกติทุกวัน วันนี้นักเรียนกลุ่มพิเศษได้มาเที่ยวดำน้ำที่ทะเลกันโดยมีคุณวิสกี้หุ่นยนต์วิเศษของสายวิทย์พาทำดำน้ำ ในขณะที่ดำน้ำอยู่นั้น “ ราวม่ายหวายแล้วววววว ” พี่มอมพูดออกมาขณะดำน้ำและกำลังจะจมน้ำ
“ เฮ้…มอม ! ” ขนนกเรียกพร้อมเข้าไปช่วยดึงพี่มอมไว้แต่เนื่องจากพี่มอมตัวหนักยีนเลยต้องมาช่วยจับไว้อีกแรง “ คุณวิสกี้ดูนั่นสิ มอมแย่แล้ว ” พี่บิ๊งพูดพร้อมเขย่าคุณวิสกี้ “ อืมๆต้องเอาประตูวิเศษออกมา แต่นะบิ๊งเธอปล่อยฉันก่อนได้ไหม ” คุณวิสกี้พูด เมื่อพี่บิ๊งเห็นว่าตัวเองยังไม่หยุดเขย่าเลยปล่อยแล้วพูดขึ้นว่า “ โทษทีค่ะหนูลืมตัวไปหน่อยงะ แฮะๆ ” คุณวิสกี้ก็เอาประตูวิเศษออกมา
“ เอาล่ะเข้าไปด่วนเลยนะทุกคนเดี๋ยวมอมจะตายเอา ” คุณวิสกี้พูดเร่งให้ทุกคนรีบเข้าประตูวิเศษ
แต่เนื่องจากมอมหนัก วอเลยต้องไปชวยยีนกะขนนกลากเข้าประตูอีกแรง พอเข้าประตูวิเศษบรรยากาศก็เหมือนเป็นห่วงมิติหมุนเวียนไป “ โอ๊ย ! เวียนหัวฉะมัดเมื่อไหร่จะถึงเนี่ย ” แคร์บ่นขึ้น แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดไป


ตอนที่ 10 : ติดเกาะ(ร้าง)
“ อื๋อ…! ” เสียงคนนกที่ฟื้นขึ้นมาคนแรกดังขึ้นพร้อมมองหาแว่น เมื่อขนนกเจอแว่นก็หยิบขึ้นมาเพื่อให้มองให้ชัดๆ “ เอ๋ ที่ไหนเนี่ย ? ” น้ำฝนที่ฟื้นแล้วถามขึ้นมา ส่วนวอนั้น “ ฮือๆ มอมไม่น่าต้องมาตายแบบนี้เลยดูสินอนตายหมดสะภาพความหล่อเลย ” “ ฮือๆมอมจอมหื่นตายแล้ว ” ผักกาดกับครีมร้อง ส่วนคุณวิกี้นั่นทำอะไรอยู่น่ะเหรอ คุณวิสกี้นั่งซ่อมประตูวิเศษอยู่นั่นเอง “ เลิกร้องไร้สาระกันได้แล้วไอมอมมันไม่ตายซะหน่อย ” พี่บิ๊งรำคาญเลยเอ่ยทักขึ้น
“ สวยจางเลยคร๊าบบบบ ” พี่มอมละเมอออกมา “ เห็นมะมันหลับ ” พี่บิ๊งพูด
คราวนี้ยีนเลยออกท่าไม้ตาย “ ลูกแตะสำเร็จโทษ ข้อหาทำให้เพื่อนเป็นห่วง ” พี่มอมโดนเข้าไปลุกขึ้นมานั่งจุกแล้วถามขึ้นว่า “ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ” “ เป็นไงบ้าง ” แคร์พูด พี่มอมจึงตอบไปว่า “ ก็ดีแต่ทำไมจุกจังแฮะ ” ยีนเริ่มหน้าเสีย ทุกคนเลยพร้อมใจกันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ น้ำฝนเดินไปหาคุณวิสกี้แล้วถามขึ้นว่า “ ทำอะไรเหรอค่ะคุณวิสกี้ ” “ ก็ไอประตูวิเศษนีสิดันมาเสียตอนนี้แทนที่จะพากลับบ้านดันมาพาติดเกาะร้างแบบนี้เราแย่แน่ๆ ” คุณวิสกี้บ่นพร้อมบบอกว่าเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว
“ ติดเกาะไม่จริงน๊า….” ผักกาดอุทานขึ้น “ ง่ะ อยากกลับ รร. ” ครีมเริ่มทำท่าจะร้อง(ซะเมื่อไหร่) แต่จริงๆแล้วครีมพูดแบบทำหน้าเรียบเฉย ง่ายๆคือประชด พี่มอมจึงพูดขึ้นว่า “ เพราะเรามากับหุ่นยนต์ที่เชื่อถือไม่ได้อย่างคุณวิสกี้นี่แหละ ถึงได้มาติดเกาะร้าง ” พี่บิ๊งได้ยินก็โกรธจัด
“ ความผิดแกอะแหละไอมอม ถ้าแกไม่สำออย+ดัดจริตเป็นลมคงไม่มาติดเกาะ ” คุณวิสกีได้ยินเข้าเกิดอาการน้อยใจ “ ฉันจะระเบิดตัวเองทิ้งเป็นการรับผิดชอบ ฉันมันหุ่นยนต์กระป๋องไร้ค่า ” ทุกคนพากันรีบเข้าไปห้ามคุณวิสกี้ “ นี่ไม่ใช่เวลาทะเลาะกันนะค่ะ เราต้องสามัคคีกันซิค่ะ ” ผักกาดพูดขึ้น “ นั่นซิทะเลาะกันแบบนี้จะหาวิธีออกจากที่นี่ได้ยังไง ” แคร์ด่าพี่มอม “ ขอโต๊ดก๊าบบบบ ” พี่มอมรีบขอโทษเพราะกลัวแคร์ในตอนนี้มาก “ หิวแล้วอาหารสำคัญนะมาแบ่งหน้าที่กันไปหาอาหารดีกว่า ” ขนนกเนอ “ อืม ” ทุกคนเห็นด้วย


ตอนที่ 11 : ติดเกาะ(ร้าง) (ตอนจบ)
เมื่อทุกคนตกลงกันเสร็จแล้วก็ได้ผลสรปออกมาว่าพี่มอมกับวอไปจับปลา ขนนกกับยีนหาที่พักชั่วคราว ครีม พี่บิ๊ง แคร์ หาแหล่งน้ำ ส่วนผักกาดกับน้ำฝนให้รออยู่ที่นี่ก่อน
เวลาผ่านไปได้ประมาณ 2 วัน ทุกคนก็ยังออกจากเกาะร้างนี่ไม่ได้ ทุกคนเริ่มอยากจะกลับรร.โดยเฉพาะพี่มอม “ แถวนี้ไม่มีสาวๆเลย อยากกลับแล้ววววว ” พี่มอมตะโกนขึ้น “ คิดเป็นแต่เรื่องผู้หญิง - - ” พี่บิ๊งที่ฟังอยู่ด่าใส่ “ งั้นลองเอาหินสีขาวมาวางบนทรายเป็นคำว่า S O S ตัวโตๆดีกว่า”
คุณวิสกี้เสนอขึ้น ทุกคนเห็นด้วยจึงช่วยกันทำสัญลักษณ์ที่ว่า แต่หลายชั่วโมงต่อมา “ ไม่ได้ผลเลยอะไม่มีใครผ่านมาเลย ” วอบ่น ยีนเลยเสนอขึ้นมาว่า “ งั้นเรามาช่วยกันสร้างเรือด้วยเวทมนต์กันดีกว่า ” “ เออใช่ลืมเลยว่าพวกเรามีเวทมนต์นี่หว่า ” ขนนกพูด แล้วทุกคนก็ใช้เวทมนต์ช่วยกันสร้างเรือโดยมีคำถามว่า “ เรือมีส่วนประกอบอะไรบ้าง ? ”
พี่บิ๊ง “ สันท้องเรือด้านหน้า ”
ครีม “ ผนังหนังด้านในท้องเรือ ”
ขนนก “ ดาดฟ้า ”
ยีน “ ท้องเรือ ”
วอ “ กราบเรือ ”
แคร์ “ ครีบท้องเรือ ”
มอม “ คานยึดครีบท้องเรือ ”
น้ำฝน “ หางเสือ ” พอจะถึงตาผักกาดตอบผักกาดดันไม่รู้ อยู่ๆก็มีเสียงคอปดังขึ้น
คอป “ ท้ายเรือ ” เรือจึงปรากฎขึ้นมา แต่ทุกคนพากันตกใจที่อยู่ๆคอปมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
ผักกาดจึงถามคอปไปว่า “ นายมาได้ไงวันนั้นนายไม่ได้มากับพวกเรานี่ ”
คอปเลยตอบว่า “ เห็นพวกเธอหายไปกันหลายวันภูติจิลเลยให้เรามาตามตัว ” แล้วคอปก็ทำให้เรือสามารถบินได้โดยมีคำถามว่า “ เครื่องบินแบบไม่ใช้เครื่องยนต์เรียกว่าอะไร ” คอปตอบไปว่า
“ เครื่องร่อนครับ ” คอปตอบถูกเรือจึงสามรถบินได้ทีนี้คอปเลยบังคับเรือบินให้เข้าหลุมมิติที่อยู่บนฟ้าโดนมีเข็มทิศวิเศษนำทางไม่ให้ไปผิดที่อีก นักเรียนกลุ่มพิเศษลุณวิสกี้จึงถึง รร.ด้วยความปลอดภัย

ตอนที่ 12 : สัมภาษณ์หลังติดเกาะร้าง (ตอนพิเศษ)
เอาล่ะกลับมาถึงรร.แล้วท่านผอ.รร.เลยให้ภูติจิลมาสำภาษณ์นักเรียนกลุ่มพิเศษและคุณวิสกี้ว่าหลังติดเกาะเป็นยังไงบ้าง เริ่มจากพี่มอม
ภูติจิล “ คุณมอมรู้สึกอย่างไรบ้างที่ไปติดเกาะร้าง ”
มอม “ รู้สึกเบื่อมากครับเพราะไม่มีสาวๆให้ดูเลย มีแต่พวกสาวโหดไม่น่าสนใจครับ ”
พี่บิ๊ง “ แกว่าใครห๊ะไอมอม ! ”
ภูติจิล “ คุณบิ๊งรู้สึกอย่างไรบ้างที่ไปติดเกาะร้าง ”
พี่บิ๊ง “ รำคาญมอมมากเลยค่ะ คอยแต่สร้างปัญหาให้ชาวบ้านทุกที่เลยไม่เว้นแม่แต่ตอนติดเกาะ ”
พี่บิ๊งแค้นมากแต่พี่มอมกลับนั่งผิวปากสบายไปเฉิบเลย
ภูติจิล “ ไม่ให้เสียเวลาถามรวมเลยดีกว่าว่าเป็นไงกันมั่ง ”
แคร์ “ น่าตื่นแต้นดี ” ขนนก “ ทุกคนมีความสามัคคีขึ้นครับ ” ครีม “ ได้ปีนต้นมะพร้าวไปเก็บลูกมะพร้ามโยนจากต้นลงบนหัวพี่มอม ” ครีมตอบปุ๊บทุกคนพากันฮาแตกเพราะยังจำฉากนั้นได้ พี่มอมที่นั่งผิวปากถึงกับหยุดชะงักทำหน้าหวาดเสียวและนั่งห่างๆกับครีมเลยยย

จบแว้วววววแต่ภาคปิดเทอมยังไม่จบแค่นี้ยังไม่ไปเที่ยวต่อจะไปตะลุยเที่ยวผจญภัยที่ไหนนั้นรอติดตามได้ในตอนหน้า



ตอนที่ 13 : นาฬิกาสุ่มเวลาสุ่มมิติ (แรนด้อมครอค)
หลังจากนักเรียนกลุ่มพิเศษได้ไปติดเกาะร้างกันมาแล้วคราวนี้นักเรียนกลุ่มพิเศษต้องไปทำภารกิจอีก เป็นภารกิจแบบสุ่มซะด้วยแต่ดีที่มีสมาชิกที่ลาหยุดกลับมารวมกลุ่มต่อแล้วนั่นคือ อาร์ม
พลอย ภีม บูม กรณ์ มิ้น ฟิงค์ ลิสง
“ เอาล่ะที่ผมนัดพวกคุณมาในวันนี้ก็เพราะว่า เราต้องไปทำภารกิจกัน ” ภูติจิลบอกทุกคน
บูม “ ภารกิจอะไรเหรอ ? ” ภีม “ จะไปรู้ไหมล่ะลองฟังดูก่อนสิ ”
“ อะจะมีเรื่องสนุกทำอีกแล้วเหรอ ” อาร์มพูดออกมาอย่างร่าเริง
“ ฟังผมพูดให้จบก่อนดิครับ - - ภารกิจนี้จะเป็นการสุ่มผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปโผล่ที่ไหน”
“ แบบนี้จะรอดมะเนี่ยเกิดไปโผล่เอาเมืองผีเนี่ย พูดแล้วขนลุก บรื๋ออออ ” วอพูดพร้อมทำท่าขนลุก
“ 555+ ถ้าไปโผล่เมืองผีแต่ถ้าผีสวยๆเดี๋ยวเฮียจะปราบผีสาวๆให้ดู ฮี่ๆ ” พี่มอมพูดขึ้น
พี่บิ๊งยิ้มแล้วพูดว่า “ คนกลัวผีอย่างมอมจะปราบผีสาวๆได้เรอะ ” พี่มอมโนพี่บิ๊งรู้ทันแต่จะรักษาฟอร์มเลยพูดขึ้นว่า “ กลัวไร กลัวว่าจะไม่เจอผีซะมากกว่าอะบิ๊ง งั้นเพี้ยงขอให้ได้เจอผี สาธุ ”
พี่มอมพูดพร้อมยกมือมาสาธุ “ ง่ะ พี่มอมเล่นแบบนี้เดี๋ยวก็ได้จริงดิครับ ” ขนนกพูดขึ้น
“ เหอะๆครีมไม่ได้กลัวผีนะ(ซะที่ไหน) แค่สยองอะ(สยองจนเปลี่ยนเปนกลัว) ” ครีมกล่าว
ยีนเห็นว่าเสียเวลามากแล้วเลยเอ่ยขึ้นว่า “ แล้วเราจะสุ่มด้วยอะไรครับ ”
“ แรนด้อมครอค ” ภูติจิลบอก พลอยสงสัยจึงถามว่า “ นาฬิกาสุ่มเวลาเหรอค่ะ ”
ภูติจิลยิ้มที่มีคนถามคำถามนี้ขึ้น แล้วตอบไปว่า “ ประมาณนั้นแหละแต่เป็นการสุ่มมิติไม่ใช่เวลา มันอาจจะเป็นนาฬิกาก็จิงนะ แต่ถึงว่าสุ่มเวลาก็ไม่ผิดหรอกเพราะอาจไปอนาคตรึอดีตก็ได้หน่ะ ”
ฟิงค์ “ แล้วจะให้ใครเป็นคนสุ่มอะ ” ทุกคนต่างทำน่าเลิกลักเพราะไม่รู้จะเอาใครดี
ภูติจิลเลยเสนอขึ้นว่า “ เอามอมดีกว่าเห็นทำเป็นไม่กลัวผีอยากจะดูว่าเกิดได้ไปหามิติผีนี่จะเปนไง ”
พี่มอมเริ่มทำหน้าสลดแต่ก็รีบกลับทำหน้าปกติแล้วบอกว่า “ ได้เลยครับใครจะไปกลัวกะอีแค่ผี ”
แล้วพี่มอมก็เริ่มทำการกดปุ่ม ทีนี้เข็มนาฬิกาก็เริ่มหมุนพอมันหยุดก็มีภาพวาปขึ้นมาเป็นเมืองมืดๆมีปราสาทรูปทรงแปลก มันคือ……… “ เมืองแวมไพร์ ! ” ทุกคนต่างประโกนพร้อมกัน
ส่วนพี่มอมซวยแล้วไงบอกว่าไม่กลัวผีสาธุไปได้เลย ทีนี้จะทำไงเนี่ย
“ หึหึ มอมทีนี้จะทำไง เข้าเมืองแวมไพร์นะ ฮี่ๆ ” พี่บิ๊งพูดแค่นั้นแล้วดินเข้าประตูมิตินำทุกคนไป
“ ชิส์ไม่กลัวหรอก บิ๊งถอยไปเลย เรานำเอง ” พี่มอมยังทำฟอร์มต่อไป
แล้วทีนี้ทุกคนก็เดินเข้าประตูมิติไป โดยมี เคาท์ ไค ไปด้วย

เอาล่ะที่นี้พี่มอมจะทำอย่างไร แล้วนักเรียนกลุ่มพิเศษจะเจออะไรบ้างรอติดตามได้ในตอนต่อไปปปปปปปป


รูปประกอบเรื่อง





ภาพ เคาท์ ไค ( ภาพยืมจากตัวละครปีศาจของเกมเทลรันเนอนามว่าไค)

ตอนที่ 14 : การต้อนรับจากวลาดแวนแซน
ทุกคนผ่านประตูมิติทะลุสู่ดินแดนแห่งแวมไพร์ ในสมัยของ วลาดแวนแซน (นามสมมุติ ถ้าตามตำนานที่มีอยู่คงเป็น วลาดดรากูล) ปกครองอยู่ วลาดแวนแซนเป็นแวมไพร์หนุ่มที่ดูดีสมเป็นเชื้อราชวงค์ ซึ่งแวมไพร์สาวทุกคนล้วนอยากใกล้ชิดเขาสักครั้ง ภารกิจของนักเรียนกลุ่มพิเศษงานนี้ไม่ง่ายเลย เพราะต้องมาอยู่ท่ามกลางเหล่าแวมไพร์ที่กระหายเลือดที่พร้อมจะฉีกร่างพวกเขาได้ทุกเมื่อ มาถึงที่นี่ทุกคนต่างตกลงมาจากฟ้าทำให้การลงพื้นเสียการทรงตัวทำให้เกิดการลงกระแทกสู่พื้น
“ โอ๊ย ! เจ็บ ชิป ” พี่มอมบ่น ที่เจ็บนี่ไม่ใช่เพราะอะไร แต่พี่บิ๊งดันหล่นลงมาทับพี่มอม
“ เจ็บอะไรมอมพื้นออกจะนุ่มนิ่ม ” พี่บิ๊งพูดทั้งที่ยังไม่ได้ดูว่านั่งบนอะไรอยู่
“ เอ่อพี่บิ๊ง…..นั่งทับบนพี่มอมอยู่นะ ” ครีมบอกพี่บิ๊ง
พี่บิ๊งเลยมองตามและพบว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆเลยรีบลุกขึ้น ขณะนั้นก็มีแวมไพร์มุงมามุงล้อมดูเหล่านักเรียนกลุ่มพิเศษอยู่ แถมบางตัวทหน้าเหมือนจะเข้ามาดูดเลือด ดูได้จากการเริ่มแยกเขี้ยวใส่ทุกคน “ ทุกคนเอายานี่ไปกิน ยานี่จะทำให้ทุกคนกลายเป็นแวมไพร์ได้ในช่วงที่ปฏิบัติภารกิจ ” เคาท์ ไค อธิบายให้นักเรียนกลุ่มพิเศษฟังพร้อมยื่นยาไปแจกจ่ายคนละเม็ด เมื่อทุกคนกินยาไปแล้วเกิดการมีเขี้ยวขึ้นและมีสีผิวที่ซีด ครีมที่ผิวออกซีดๆเพราะไม่ค่อยกินอะไรไปแล้วจริงซีดไปอีก (ประจานตัวเองเล็กน้อย) ทำให้แวมไพร์ที่ทำท่าแยกเขี้ยวอยู่นึกว่าป็นฝ่ายเดียวกันจึงหยุดแยกเขี้ยวใส่ “ ไอ้พวกโง่หลบไป หลีกๆไปให้หมด ” เหล่าแวมไพร์ใส่ชุดเหมือนทหารขับรถม้ามาตะโกนไล่เหล่าแวมไพร์มุง เพื่อเข้ามาดุว่ามีอะไรเกิดขึ้น “ พวกเจ้าเป็นผู้ใดกัน มากจากที่ไหนคงไม่ใช่แวมไพร์แถวย่านนี้แน่ ” แวมไพร์ตนหนึ่งเดินลงมาจากรถม้า ดูเหมือว่าเขาจะเป็นคนคุมเหล่าแวมไพร์ทหารนี้ ขนนกเห็นดังนั้นเลยเอ่ยถามขึ้นว่า “ ท่านรู้จักวลาดแวนแซนหรือเปล่า พวกเราอยากจะพบเขา ” “ แน่นอนข้าต้องรู้จัก เพราะข้าคือองครักษ์ของวลาดแวนแซน ข้าจะพาเจ้าไปพบเขาละกัน ” ถึงแม้ว่าองครักษ์ที่วาจะพูดเช่นนั้น แต่จากสายตาอันน่ากลัวของเขานั่นบอกได้อย่างชัดเจนว่ายังไม่ไว้ใจพวกเขา และพวกเขาหารู้ไม่ว่านี้คือการต้อนรับมาจากวลาดแวนแซน



ภาพวลาดแวนแซน / เคาท์แวนแซน



รูปองครักษ์แม็กเบท องครักษ์ของวลาดแวนแซน

ขออัพรูปัวละครหลักที่จะมีหลังจากนี้นะ (อัพ2ตัวก่อน)
ปล.อย่าตกใจจะมีบางตัวจะออกจากเรื่องไป

http://upic.me/i/h7/cream.jpg
เริ่มด้วยครีม (เราเอง) ออกชายไปนิสเนอะ (ไม่ออกได้ไงแกเปน.....ไม่บอกหรอกฮิๆ) 555 ผมยังหยิกมะสมจริงง
http://upic.me/i/h7/cream.jpg
ตามด้วยพี่บิ๊ง ชุดนี้พี่บิ๊งบอกว่าในความจริงไม่กล้าใส่ อิอิ (ถือปืนด้วยแสดงถึงความบู๊แหลก)
ในเรื่องจะเป็นคนที่เกลียดเรื่องลามกกะพวกเจ้าู้มากๆๆ ดูได้จากในเรื่องว่าพี่มอมจะโดนเจ๊แกอัดเพราะเรื่องแบบนี้บ่อยๆ

ปล. ปอลิง two . อัพแค่นี้ก่อนนะ (ทำเสร็จแค่นี้อะ) ไว้ทำเสร็จรูปไหนจะมาลงอีกนะจร้าาาาา

ทำไมลิงค์2อันมันเหมือนกันล่ะ?
แต่เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ

ตอนแรกมันก็ได้อยู่นะ แต่พอตอนหลังมันก็เหมือนกันซะแล้ว แถมภาพที่เคยทำไว้ก็ไปซะแล้ว โปรแรกมที่ใช้วาดก็จดลิขสิทธฺ์ซะละอะ(แถมไม่มีขายในไทย) ก็เลยไม่ได้วาดใหม่นะจร้า ขอโทษด้วยนร๊า T^T